NNü Gün

Bugün 12 Şubat... Sevgililer gününe iki gün olması, 23 Nisan'a da ya da doğum günüme az kalmış olması falan değil mesele. Seneler önce bugün olan bir olay ve sonucunda bugünün NNü Gün olması. İşte olay bu.
Seneler önce dediğim... Sene 2006. Ben o zamanlar hazırlığı bitirmiş dokuzuncu sınıftayım. Amasya'da herhangi bir yurt akşamı değil. Kar yağmış, bir gün tatil bile olmuş. O tatilde erkek tarafı ile kar topu savaşı yapılmış, o savaşa bulaşılmamış... Dört kişilik huzurlu odanda sıcacık oturup çayını içmişsin, kitap okumuşsun bütün gün.
Aşağıda ise I. Kar Topu Savaşının galibi kızlar olmuş, erkekler ise and içmişler "Bu akşam o yurttan bir kız dışarı çıkarsa fena olur. Canını seven çıkmasın." .
Dört kişilik huzurlu oda dedimse öyle huşu içinde bir sarı ışık akla gelmesin. Akşamın ilerleyen saatlerinde karınlar acıkıp kantine gitmek gerektiğinde içinden cengaver çıkartacak kadar cesur bir huzur bu. Bir değil hem de iki tane cengaver. Sevgili arkadaşım N ile giydik kabanları, taktık eldivenleri çıktık yurttan. Biz cesuruz ya, cengaveriz ya!
Kantine girdik, alışverişimizi yaptık. Buraya kadar iyi güzel hoş. Ta ki erkek yurdundan sevgili A ile G kantine gelip bize o kara haberi verene kadar: Bütün erkek yurdu aşağıda sizi bekliyor.
N ile göz göze geldiğimiz anı hatırlıyorum. Bir de kantinden çıkarken A ile G’nin sırtına saklanıp yürümeye başladığımız anı. Sonrası yok. Sonrası beyaz beyaz kar topları, füzeler, kahkahalar… Ha bir de bi y
erden sonra A’nın “Koş” diyen sesi… Unutulmazdı.
Sonra kareler netleşiyor. N ile kızlar yurdunun kapısına yapışmışız, arkamızdan yağan kar toplarına aldırmadan kapıyı yumrukluyoruz. Saçımız başımız, her tarafımız kar. İki üst dönemden bir başka kahraman gelip bize kapıyı açıyor. Erkeklerin kahkahaları, Aile G’nin mahcup bakışı…
Tabi odamıza çıkınca gelen konuklara bu yiğitliği anlatıp hava atmak da ayrı bir keyif. Unutulmaması gerekenlerden bir diğeri. Günün kahramanı biziz, dahası var mı?
İşte o gün bugündür Nnü Gün bugün. Kimse bilmese de her yıl bu gün, birbirimize hediye alır ve “Ne cesuruz.” der mutlu oluruz. Dostluğumuza, cesur huzurumuza ve lise yıllarına… Ne cesurduk deriz. On dört yaşında ailemizden ayrı yaşamayı başardık, büyüdük ve bak şimdi nerelerdeyiz der mutlu oluruz. Birimiz Antep’te birimiz Ankara’da bile olsa kopmamış bak ne kadar güçlüyüz deriz…
Amasya Anadolu Öğretmen Lisesi diğer liselerden farklıydı hep. Çünkü içinde biz gibi huzuru bile cesur yürekler vardı… Biz vardık şimdi bizim anılarımız var…
Nnü Günümüz kutlu olsun. Nice birlikte senelere dostum.