Tam bir yıl oldu bugün.

Tam bir yıl oldu bugün.
Bir daha makyaj yapamam sanıyordum.
Bir daha fotoğraflarına bakamam sanıyordum.
Bir daha Van, Van'a dair her şeyi duyamam, bilemem sanıyordum.
Yaşanmaz daha fazla sanıyordum.
Oysaki bir sene geçti bile.
Birçok yazı yazıp sizinle derdimi paylaşmıştım. Bu dert hiç bitmez sanıyordum. Bir bu oldu işte. Her gün hatırladığımda içimi sızlatan bir acım bu. Bitmesin de. Onları unutmak aşklarına ihanet olur.
Tam bir yıl oldu bugün.
Ben çalışmaya başladım. Öğrencilerim var. Esra'ya anlatamayacağım, onun bizi bıraktığı hayatlarımızdan çok farklı hayatlarımız var belki.
Ben çok korkuyorum, Amasya'da o dağın başında çok üşüyecekler diye.
Bu korku her şeyi donduruyor.
Dualarımız onları ısıtıyorsa öyle şanslılar ki.
Tam bir yıl oldu bugün.
Onlar gibi olmak isteyeli bir yıl oldu.
Acılarını unutmamaya yemin edeli bir yıl oldu.
Onlar ve onlar gibi nice yüreğin söndüğü günün üzerinden geçen zaman bir yıl oldu.
Ve bakın biz hala yaşıyoruz.
Anneannem, Erol Günaydın, "Öyle değil mi Atalay?" diyen bıdık... Onlar da gittiler Esra'nın peşinden. Peki biz daha ne kadar dayanacağız?
Ruhunuz şad olsun.
Yarın bayram arefesi. Amasya'ya yerleşme isteğimin tek nedeni her gün ya da hafta kabrinizi ziyaret etmek. Başka bir neden kalmıyor gibi...
Tam bir yıl oldu bugün.
Bir yılda kaç keç rüyamda gördüm kim bilir.
Kaç kez adlarını andım, rahmet diledim kim bilir.
Tam bir yıl oldu bugün.
Ben inanamıyorum.
Tam bir yıl oldu bugün.
Ölmek bu kadar uzun bir etki nasıl yaratır?
Tam bir yıl oldu bugün.
Tam bir yıl oldu bugün.
Bugün.