Gözlerim mavi. Anneannemin mavi, ondan; derdim eskiden. Şimdi bu cümle farklılaştı. Rahmetli anneannemden bana kalan tek hatıra (sanırım).
Biliyorlardı. Bekliyorlardı. Hastaydı da, yaşlıydı ya...
Yok.
Günlerdir rüyamda gördüğüm o kadını artık bir daha hiç görmeyeceğim.
Bir gün yine gelecek, "Doyolas" ya da "Peşibas" diyecek, ellerini bağlayınca meleklerin gitmesinden bahsedecek ve sonra kimlerin öldüğünün ya da nişanlandığının listesini yapacak... Namazı unutup unutmadığını her beş dakikada bir kontrol edecek, ilk bulduğu yere uzanacak... Anneannem olacak yani.
Yok.
Orada bir yerde dualarımızı bekliyor sanırım, inancıma göre.
Umarım acı çekmiyordur, üzülmüyordur.
Özlemese de olur.
Anneannem fark etmeden, ister istemez özlüyorum seni.
Tuhaf.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder