Hastalık Duygu Durumları...

Nerden çıktı bu şimdi? Eyvah, bizim "paçi" hasta.. Yok yok rahat olun... Şimdilik bi durum yok. Sonrasını ben dahil kimse bilmiyor...

Önemli bi hastalık geçirmedim. Hayatımda en sık hastaneye gitme sebebim kendi bedenim değil, annem. Diğer insanlarda nasıl bilmiyorum, bizim ailede böyledir. Anne hasta olur, diğerleri üzülür. Bu kaide son günlerde kafamı kurcalayan durumlarla bozuldu. Hasta olan bi gün ben olsam?

Hastanede o gece ailesinden ayrı uyumak zorunda olan aile üyesi ben olsam mesela... Nasıl olur? Ziyarete gelinen, o görmeden ağlanan... Sanırım tek güzel tarafı insanların bol bol çiçek getirmesi olurdu. (Papatya tercihimi yedi cihan duydu sanırım, eklemiyorum buraya.) Odamda bir sürü çiçek, ziyaretçiler... Gelenim gidenim ne kadar çok olurdu umrumda değil. Aklımdaki birkaç kişi gelsin, bana huzur versin yeter. Refakatçi listemi şimdiden yaptım bile...

Hastane sonrası ev muhabbeti... O, ayrı bir eğlence olurdu herhalde. Bu kez ziyaret saati gibi bir kural olmadığından daha rahat gelirdi ziyaretçilerim. Bol bol misafir, bol bol sohbet, bol bol konuşma, bol bol paylaşım... Bunları takip eden huzur.

Bi de şu konuyu eklemeden olmaz. Tuttuğum takımların futbolcuları, basketbolcuları falan gelirse tam süper olur. Elano Blumer gitmeden gelse ziyaretime, o kalamazsa eğer onun yerine Cana da olabilir bakın.. Efes'ten de Bostjan Nachbar'dan (Nam-ı diğer Boki) başkasını kabul etmem.. Tamam, Sinan Güler de kabulüm... Başka yok. (Spor camiasından gelecek olanlar varsa babamla görüşsün, diğerleriyle ilgilenmiyorum -hasta kaprisleri bölüm 1-)

Gelelim hastalığın ardından ilgi bitişi sonucu gerçekleşen boşluk hissine. Emekliye ayrılmış bi "süperstar" olur çıkardım sanırım. Bu konuyu es geçiyorum, her neyse...

Büyük çaplı bir hastalık olmasa nasıl olurdu acaba? Grip... Bol bol grip oluyorum zaten. Yok yağmurda ıslanalım, yok maç çıkışı yürüyelim, yok bi durak sonra inip gezelim, yok Dikimevi'nden binelim otobüse, yok bu akşam üşümüyorum derken... Kimsenin umrunda olmuyor griplerim. O halde konu kapandı!

Hastalık fena bir şey tamam ama bu "sosyalleşme"yi arttırma tarafından düşününce mutlu oluyorum garip bir şekilde. Düşünsenize, yıllardır göremediğiniz arkadaşlarınız uyandığınızda başucunuzda. Gitti dönmez dediğiniz aşklarınız, unuttu dediğiniz dostlarınız, yoğun olan arkadaşlarınız... Herkes...

Keşke birilerine vakit ayırmak için onların kötü halde olmalarını bekleyemeyecek kadar daha insan olsak. Fena olmaz sanırım?!

(Her yazıya bi şarkı seçer oldum... Şimdi de bir türkü olsun Bedia Akartürk'ten.. http://fizy.com/#s/1ai42s )