Mucize

Yeminlen de öyle!
Hemen mevzuya giriyorum.
İki sene önce birkaç kendini bilmeze on tane kitabımı ve iki tane ders notumu emanet etmiştim. Kendini bilmez dedim ya, ki bu kendini bilmezler "Froyd okumaz ama benle tartışır" insanlardılar, bu kitaplara değer vermeden bir otobüs köşesinde unuttular. O gün öğrendiğimde çok çok üzülmüştüm. Günlerce bu konuyu düşünüp nasıl gider kitaplarım demiştim. Ki giden kitaplarım Niçe Ağladığında, Böyle Buyurdu Zerdüşt, Yalnızız gibi değer verdiğim kitaplarımdı. Gitmişlerdi. Bir daha da geri gelmeyeceklerdi.
O günden bu güne kitaplardan ses seda yoktu. Bütün AŞTİ'yi araştırdığım halde bulamamıştım, peşini bırakmıştım. Ama o kitaplar benim peşimi bırakmamış meğer.
İstanbul'da yaşayan Avukat Sultan Hanım. Kitap dostu desem daha iyi...
Otobüs şoförü olan eşinin bulduğu kitapları senelerce benim için saklayıp aramışlar beni. Notlarımı, kitapların üzerine karaladıklarımı okuyup beni bulmaya çalışmışlar. Amasya, Ankara, ny12da derken... Pat diye ben çıktım bugün karşılarına. Kitaplarım sağ salim onlardaymış meğer. Yalnızız'ın içinden çıkan beş liram seneler sonra keşfedilik Türksel'in kumbarasına gönderilmiş Van için olan. Sultan Hanım'ın çocuğu Emir kitaplarımı okumaya başlamış...
Kitaplarım beni buldular.
Yaaaa! Bakın işte! Öyle hadsizler varken dünyada böyle değerli insanlar da varmış meğer. Kitabı seven, kitap okuyan insanın hali bir başka olur derdik ya, yaşadım gördüm dostlar. Kitap okumaya ve fark yaratmaya devam o halde!
Şaka mı yoksa?
Olsun. Birkaç saatliğine heyecanlanmış oldum işte.

Kaybolan on tane kitabınız seneler sonra sizi bulabiliyorsa işte bu bir mucizedir. Çok şükür. Yaşamak için, robotluktan çıkmak için bir bahane daha.