Anlattığımda kimse anlamayacaktı. Yazıyorum. Ancak sen değerli okuyucum tarafından da acınarak karşılanmasın, rica ediyorum.
Zihinsel engelli, otizmli ya da herhangi bir özel gereksinimi olan çocuklar acınacak durumda değillerdir... Hiçbiri.
Geçtiğimiz hafta perşembe günü, çok sevdiğim otizmli ergen bir öğrencimle dersimiz vardı. Evde düşmüş ve burnu morarmıştı, huzursuzdu ve ağrıları vardı.
Onunla ders yapmaya, onun dünyasına aynaya ya da ışık olmaya bayılıyorum. Onunla yaptığım her ders ayrı bir zevk... Ancak o ders, acısını anlatamaması, derdini dile getirememesi beni derinden yaraladı.
O gün yaşadığım psikolojik zorlanım bütün gün devam etti. Aslında bu yazıyı yazma fikrim o günden doğmuştu.
Sonra unutmaya çalışıp yazmak istemedim.
Ardından bugün geldi ve ben sürpriz bir şekilde bir grubun dersine girdim. İki tane otizmli kardeş. Biri yaşça büyük ancak problem davranışları daha fazla. Küçük olan renkli gözlü ve sempatik.
Büyük olan tosbanın dersin sonlarına doğru ateşi çıktı ve ağlamaya başladı. Baktığımda yanıyordu. O ağlayınca tam karşısında oturan kardeşi hüzünlü bir ağlama tutturdu.
Sarılıp ağlasam açık kamera... Ağlamasam içime akan göz yaşlarım...
Yazının başında da dediğim gibi; benim ve benim meslektaşlarımın hiçbirinin öğrencisi acınacak durumda değil. Bu duygu sevgiden başka bir şey değil.
...
Yazıyı neden yazdım?
Birileri beni, zihinsel engelliler öğretmenlerini anlar belki. Bilmiyorum.
Ya da sadece içimdeki bu derdi ya da zorlanımı anlatmak istedim.
Bilmiyorum.
Ya da burada bulunsun için.
Bilmiyorum, dedim ya.
...
Alan mezunu olmayan, başka branşlardan gelip sırf para kazanmak için bu sektöre yerleşen insanların (Bahsettiğim kişilerin içinde arkadaşlarımın da olması bir şey ifade etmiyor. En yakınlarım bu konudaki katı duruşumu bilir.) elinde körelen, gerileyen ve hiç öğrenmemeleri gereken şeyleri öğrenip yitip giden çocukların acısını çekenlere selam olsun.
...
Her neyse.
Dünyada bir de böyle bir dünya var dostlar. Gelip görmek isteyen haber salsın.
Gelip gördüğünüzde yaşadığınız onca otobüs kavgası, sınav telaşı, pazartesi sendromu... ne varsa boşa gidiyor. Boşa gittiğini anlıyorsunuz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder