Korkuyorum

Çok ağladım evet. Daha önce hiç ağlamamışım gibi çok ağladım. Ağladım.

Geçen hafta cuma günü iş çıkışı evime yürüyordum. Kulağımda kulaklık vardı ve bütün insani duygularıyla Redd harika bir dinlence sunuyordu bana. Nasıl oldu,ne yaptım bilmiyorum, bir genç bana bağırarak karşımdan gelmeye başladı. 

Tanımıyordum.

Daha önce bir kez bile görmemiştim. 

Gözlerinin rengini bile bilmiyordum. 

Tek duyduğum: İşte bunlar gibi dürümler...oruç... kelimeleriydi. 

Dürüm. Ben? 

Oysaki ben herkese dair ön yargılarını yıkmaya çalışan bir hiç. Dürüm kim?

Korktum. Durdum. Belki bir çift laf ederiz diye durdum. Hani belki onun da bir önyargısını kırarım dedim. O durmadı. 

Arkasını döndü uzaklaşırken, el salladı. Ben de el salladım. Hakkımı helal ettim. 

Şimdi mi?

Şimdi sokakta yürümeye korkuyorum. Toplumun fiziksel olarak da artık dışında hissediyorum. 

Tesettüre girmiş olmam diğerlerini neden bu kadar ilgilendiriyor? Neden insanlar birbirleriyle bu kadar çok ilgileniyor? Ben neden ona sırt çantası takmasından dolayı bağırmadım? Hangimiz daha insan? 

Kırgın mıyım? 

Bilmiyorum. 

Bildiğim, insanların, kendini bilgili sanan yobazların herkesin hayatında hak iddia ettiği. 

İşte bu yüzden artık sizden korkuyorum. 

Artık sokakta Değerlim olmadan yürüyemiyorum. O,toplumda kabul edilebilirliğimi sağlayan tek şey. 

Sizin sayenizde. 

Oysa ben nasıl giyindiğim ve düşündüğüm kimseyi ilgilendirmeyen biriydim. Hâlâ da öyle. 

Ama korkuyorum. 

Not: Bütün bunlar olurken cumhuriyetçiliği, özgürlükçülüğü ile övünen bir partinin adaylarından birinin bürosu önündeydim. Oradaki bir adam bizi izledi. Biz? Her neyse. 

Sanırım güldü. 

Oysa ben ağlıyordum.

...

Ne kadar da aydınsınız.