Ben ne kadar çok yazıma bu cümle ile başlıyorum.
Uzun zamandır aklımdaydı.
...
Bu sayfamda dört beş sene önce yazdığım ve o yazıyı yazarken düşündüğüm fikirleri artık düşünmediğim yazılar var. En azından vardır diye düşünüyordum.
Sonra dedim ki dur ben temizleyeyim.
Ardından temizlik yaparken fark ettim ki düşüncelerim evrilmiş ve bu değişim sayfalarıma tuhaf bir keyifle yansımış.
Beni uzun zamandır takip eden, ya da henüz farkıma varıp eski yazılarımı okuyan okuyucularım bilirler ki "o eski halimden eser yok şimdi".
...
İlk yazımda yanımda olanlarla şimdi yanımda olanlar çok farklı insanlar. O zamanki düşüncelerim dünyayı tanımaya çalışan bir lise öğrencisinin düşünceleriyken şimdikiler yine dünyayı tanımaya çalışan ancak artık öğretmen olan bir insanın düşünceleri. Dünyaya bakışım "büyüdükçe" değişiyor.
En tuhafı, artık bir bebeğim olsun istiyorum.
Bu isteğim bana çok tuhaf geliyor.
Neyseki "gelişim görevleri" denen olgudan haberdarım.
Yaratıcımız hepimize bu görevleri hakkıyla yaşamayı nasip ede, amin.
...
İzlediğim filmler, okuduğum kitaplar, konuştuğum ve tanıştığım insanlar, hayatımın dört senesini şenlendirip anlamlandıran Değerlim, değişen çevrem... Hepsi teker teker algımda o kadar büyük bir etken ki...
Büyümek güzel.
Yaşlanmak da öyle.
...
Kim bilir, bir yirmi sene sonra bu "acemi" yazımı da okuyup yine diyeceğim: Silme be Nihan. Güzel bir ömrün izdüşümleri kalsın burada, ölüp gidince ardımızda bir şeyler bırakalım. Silme be Nihan.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder