Öğretmen Olarak İlk 23 Nisan

Özel okul olunca 23 Nisan'ı zamanında kutlamak da haliyle...
Biz 19 Nisan'da saat 10.00'da GATA'da, okulumuzun bi' elli metre yanındaki amfide kutladık çocuklarımızın bayramını.
Hummalı ama güzel bir çalışmanın ardından benim bıdıklarım bir halk oyunları gösterisi hazırladılar. Aylardır hayal ettiğim potporiyi sonunda oluşturdum. Mutluluktan öldüm, bittim.

...
Öğrenciyken o sahneye çıkmak, ailenin karşısında dans etmek, arkadaşlarınla o heyecanı paylaşmak... Hatırlamakta zorlandığım 23 Nisan törenlerinden bu duygular kalmış geriye. Kiminle partner olduğun, diğerlerinin kiminle partner olduğu, hangi müziğin ya da hangi kıyafetin olacağı daha değerli olduğu günlerdi o günler. Öğretmenlerse, deneyimi ne olursa olsun, profesyonellerdi. Yüce öğretmenler! Her yaptıkları doğru!
Şimdi kendi öğrencilerimin gözünde bunu görmek tuhaf bir duygu. Hepsini kollarından tutup gözlerinin içine baka baka "Ben mükemmel değilim. Her şeyi sizinle öğreniyorum." demek istiyorum, yapamıyorum. Sosyal roller... Ve tabi ki aramızdaki kocaman uçurum, başkalarının yarattığı.
Sahnede telaşla ve heyecanla bana bakan o gözler, figürleri yarım yamalak yapıp keyifle gerinen göğüsler, selamlarken o mahcup eğiliş, sahneden çıktıktan sonra ağlaşmalar...

İlk 23 Nisan böyle kalacak hafızamda.
Furkan, Serap, Berkay, Aziz, Mert, Büşra ve Kübra. Sahneye çıkış sırasına göre...
Yüz aklarım oldular.

...
Annemler gösteriden sonra gelebildiler. Değerlim ise çocuklarımı izledi, görüntülerini kaydetti, hepsini tebrik etti, bıdıklarım ona aşık oldu. "Yakışıklıymış." dediler.
Ailelerin mutluluğu, o gözlerdeki coşku...
...
Yüklemsiz cümleler yazdım bol bol bu yazımda.
Sanırım doğru bir kararla bu mesleği seçmişim. Sanırım doğru okuldayım. Sanırım doğru yöntemleri kullanıyorum. Sanırım doğru yerdeyim.
Genel bir eylem gerekiyorsa "şükür olsun" yazılabilir bütün cümlelerimin sonuna.
...
Hiçbirinizin bilemeyeceği acılardan süzülüp gelen bir yazı oldu bu aslında. Keşke bilebilseydiniz.
Şükür olsun.